Międzynarodowy fundusz walutowy

Międzynarodowy fundusz walutowy, powstał w 1946 na podstawie międzynarodowej umowy zawartej w 1944 przez 44 państwa na konferencji w Bretton Woods w USA; liczba państw członkowskich (poza Jugosławią wyłącznie państw kapitalistycznych) w 1967 wynosiła 106; Polska była członkiem od 1946 do 1950; siedziba — Waszyngton. W myśl statutu do głównych zadań M.F.W. należy: 1. popieranie międzynarodowej współpracy walutowej; 2. ułatwianie rozwoju i zrównoważonego wzrostu wymiany międzynarodowej oraz pomoc w przezwyciężaniu braku równowagi bilansów płatniczych państw członkowskich. Członkowie M.F.W. zobowiązani są do: 1. ustalenia parytetu swojej waluty w złocie; 2. dokonywania zmiany parytetu tylko w porozumieniu z M.F.W.; 3. udzielania M.F.W. żądanych przez niego informacji o swym stanie gospodarczym i finansowym. Każde państwo członkowskie jest w określonych okolicznościach uprawnione do nabywania w M.F.W. złota lub walut zagranicznych na warunkach kredytowych w wielkościach będących w określonym stosunku do ustalonej dla każdego członka „kwoty”, tj. jego udziału w kapitale zakładowym. Działalność kredytowa M.F.W., stosunkowo słaba w pierwszym 10-leciu, ożywiła się w latach 1957—59, a następnie po 1962, gdy M.F.W. udzielił znacznych kredytów W. Brytanii i innym krajom członkowskim. M.F.W. zdołał spełnić zaledwie część pokładanych w nim nadziei jego założycieli. Przyczyny tego należy doszukiwać się w chronicznym braku równowagi w wymianie zagranicznej między USA a resztą świata kapitalistycznego oraz w rozbieżności interesów poszczególnych państw członkowskich i ich grup. Rozbieżności dotyczą poglądów na temat roli dolary i funta jako walut rezerwowych, ew. powszechnego podwyższenia ceny złota, zakresu reglamentacji dewizowej itp. W 1970 rozszerzono uprawnienia państw członkowskich do nabywania w M.F.W. walut innych państw członkowskich na specjalnych, ulgowych warunkach, co ma przeciwdziałać ew. brakowi międzynarodowej płynności. Zawieszenie wymienialności dolara na złoto w sierpniu 1970 oraz dewaluacje dolara w 1972 i 1973 podważyły jedną z ważnych podstaw działalności M.F.W., który nie zdołał ani zapobiec kryzysowi międzynarodowego systemu walutowego kapitalizmu, ani przyczynić się do jego uzdrowienia.