Neoliberalizm

Neoliberalizm, kierunek, który rozwinął się w NRF, zapoczątkowany przez W. Lippmana, pracą An Inquiry into the Good Society. N. przeciwny jest podejmowaniu inicjatyw gospodarczych przez państwo, uważa zaś, że powinno ono tylko zabezpieczać ramy instytucjonalne działalności gospodarczej. Nawiązując do szkoły historycznej (historyczna szkoła burżuazyjnej ekonomii politycznej) niemieccy „neoliberałowie” przywiązują wagę do analiz historyczno-typologicznych. Uważają że terminy „kapitalizm” i „socjalizm” są pojęciami pustymi, za konstytuujące formy natomiast poczytują gospodarkę centralistyczną i gospodarkę rynkową. Propagują tę ostatnią uważając, że tylko w wyniku działania mechanizmów rynkowych i elastycznego systemu cen (Rechnungsskala przy ustabilizowanej walucie) może dokonywać się racjonalna koordynacja działań gospodarczych. Reprezentantami n. są w Stanach Zjednoczonych — G. Haberler, F. A. Hayek, S. Stigler i M. Friedman, w Anglii — L. Robbins , we Francji — J. Rueff, w NRF — L. Erhard, E. Heuss, A. Miiller-Armack i in. Kierunek ten jest wyrazicielem grup kapitalistycznych, które nie należą do czołówki supermonopoli i walczą o dojście do tej czołówki. N. był przez długi okres w NRF podstawą programu gospodarczego CDU jako tzw. soziale Marktwirtschaft (społeczna gospodarka rynkowa) i wyraźnie demagogicznych intencjach.