Stowarzyszenie wolnego handlu Ameryki Łacińskiej

Stowarzyszenie wolnego handlu Ameryki Łacińskiej (Asociacion Latino Americana de Librę Comercfo — ALALC, Latin America Free Trade Association — LAFTA), ugrupowanie gospodarcze 11 krajów Ameryki Łacińskiej. Powstało 18 II 1960 w wyniku układu podpisanego w Montevideo przez Argentynę, Brazylię, Chile, Meksyk, Paragwaj, Peru i Urugwaj. W 1961 do LAFTA przystąpiły Kolumbia i Ekwador, w 1966 — Wenezuela i 1967 — Boliwia. Głównymi organami są Rada Ministrów, Stała Konferencja, Komitet Wykonawczy i Sekretariat. Zasadniczym celem LAFTA jest rozwój wzajemnych obrotów handlowych przez stopniowe usuwanie ceł i innych barier w handlu zagranicznym krajów członkowskich. Realizacja tego celu następuje przez nałożenie na poszczególne kraje członkowskie obowiązku corocznego liberalizowania co najmniej 8% własnego importu z pozostałych krajów LAFTA za pomocą ogłaszania tzw. „list krajowych” towarów zliberalizowanych. Pod koniec każdego 3-letnego okresu miały być sporządzane „wspólne listy” obowiązujące wszystkich sygnatariuszy LAFTA. W odróżnieniu od „list krajowych” ustępstwa taryfowe w nich zawarte nie mogą być wycofywane. Pierwsza „wspólna lista” ogłoszona w 1964 obejmowała około 25% wzajemnych obrotów handlowych państw członkowskich. Następna lista miała ukazać się w 1967, jednakże kraje LAFTA nie zdołały uzgodnić, jakie pozycje powinna ona zawierać. W rezultacie rokowania zostały zawieszone. Kryzys w negocjacjach spowodował przesunięcie projektowanej daty ostatecznego utworzenia strefy wolnego handlu z 1973 na 1980. Skutkiem i jednocześnie jedną z przyczyn tych niepowodzeń było wystąpienie dążenia do integracji ekonomicznej w obrębie subregionów. Wyodrębniły się dwie grupy krajów: tzw. grupa andyjska (Boliwia, Chile, Peru, Ekwador i Kolumbia) oraz grupa krajów dorzecza rzeki La Plata (Argentyna, Brazylia, Urugwaj i Paragwaj). Odpowiednie porozumienia zostały zawarte w 1969. Dotychczasowa historia LAFTA wskazuje na najbardziej charakterystyczne trudności integracji ekonomicznej krajów rozwijających się: trudności we wzajemnym dostosowaniu struktur gospodarczych i odpowiednim rozwoju wzajemnego handlu oraz trudności związane ze zróżnicowaniem rozwoju ekonomicznego i nierównością potencjałów gospodarczych tych krajów.