Paradoks Łeontiefa

Paradoks Łeontiefa, pojęcie określające rezultat empiryczny badań W. Leontiefa dotyczących założeń i wniosków teorii handlu zagranicznego sformułowanej przez B. Ohlina. Teoria ta za podstawę specjalizacji i wymiany międzynarodowej przyjmowała różne wyposażenie poszczególnych krajów w czynniki produkcji; wg niej kraje obficie zaopatrzone w określone czynniki produkcji powinny specjalizować się w produkcji i eksporcie towarów wymagających do Ich wytworzenia dużej ilości tych czynników, a importować dobra wymagające do produkcji czynników, które w danym kraju są relatywnie rzadkie. Weryfikacja tej tezy przeprowadzona przez Leontiefa metodą nakładów i wyników produkcji (analiza nakładów i wyników produkcji) dla Stanów Zjednoczonych, przyniosła wyniki odwrotne do oczekiwanych. Okazało się bowiem, że towary eksportowane przez USA zawierają stosunkowo więcej pracy niż kapitału w porównaniu z towarami importowanymi. Poprzednio powszechnie sądzono, że kraj ten o poważnym wyposażeniu w kapitał eksportuje dobra zawierające więcej kapitału, a importuje artykuły o relatywnie większej zawartości pracy. Uzyskane rezultaty próbowano tłumaczyć tym, że praca w USA jest bardziej wydajna niż w innych krajach ze względu na wykształcenie i wyższe kwalifikacje personelu, większą dyscyplinę oraz współdziałanie takich czynników Jak „organizacja” i „przedsiębiorczość”, wobec tego, po sprowadzeniu Jej do porównywalności z pracą mniej wydajną w innych krajach, okaże się czynnikiem obfitym. Obecnie uważa się, że teoria B. Ohlina nie Jest uniwersalna, a jedynie stanowi szczególny przypadek ogólniejszej teorii. P.L. Jest zatem paradoksem pozornym.